Peter Decuyper:

Nieuwe methodieken in de jeugdzorg, zegen of vloek ? 
En …  is psychoanalyse een methodiek ?



In het veld van de jeugdzorg worden regelmatig nieuwe methodieken gelanceerd die als veelbelovend en vernieuwend worden aangeprezen: Persoonlijke Toekomstplanning (PTP), Eigen Kracht-Conferentie (EKC), Positieve Heroriëntering, Signs of Safety, Nieuwe Perspectieven bij Terugkeer (NPT), … Dit kan vaak op een zeker enthousiasme rekenen bij jeugdhulpverleners die vinden dat de zogenaamde ‘klassieke’ hulpverlening niet meer de antwoorden biedt op de moeilijkheden van de jongeren vandaag. Nieuwe methodieken pretenderen lacunes die in de praktijk ervaren worden op te vullen en trachten het werk dat dient te gebeuren om die moeilijkheden te remediëren te benoemen en structureren. We kunnen dus niet zonder?

Vanwaar de drang om steeds weer nieuwe methodieken te ontwikkelen ? Wat is het onderscheid tussen een theorie en een methodiek, en hoe verhouden de klinische praktijk en ethiek zich daar tegenover? Wat is de achterliggende ideologie en rode draad in de nieuwe methodieken en welke actoren (overheid, wetenschap) spelen daarbij een rol?

In een tweede deel behandelen we de vraag of psychoanalyse een methodiek is, of hanteert een hulpverlener die zich door de psychoanalyse laat oriënteren  bepaalde methodieken?


Peter Decuyper is Klinisch psycholoog, Psychoanalyticus met Praktijk, lid van de Kring voor Psychoanalyse van de NLS, de New Lacanian School en de World Association of Psychoanalysis.
Werkzaam in Centrum voor Jeugdzorg "De Kantel" en in privé-praktijk.